--Η πρώτη ότι πηγαίνει για στροφή στη "σοσιαλδημοκρατία".
--Κι η δεύτερη ότι δημιουργεί δικό του "αυταρχικό καθεστώς" σοβιετικού τύπου (σε πιο σύγχρονη εκδοχή βέβαια), ή, αν προτιμάτε, τύπου "Βενεζουέλας" (στο πιο "ευρωπαϊκό" ασφαλώς).
Την πρώτη την ενστερνίζονται άνθρωποι που πιστεύουν ότι αν το γυρίσει στη "σοσιαλδημοκρατία", μπορεί να κρατηθεί στην εξουσία και να μετεξελιχθεί σε "ΠΑΣΟΚ της νέας εποχής".
Την δεύτερη την υποστηρίζουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι, αν ελέγξει τους μηχανισμούς του "βαθέως κράτους" (μυστικές υπηρεσίες, ασφάλεια, δικαιοσύνη), την "πληροφόρηση" και τις τράπεζες, μπορεί να δημιουργήσει ένα σύγχρονο αυταρχικό καθεστώς και να διαιωνίσει την κυριαρχία του. Να γίνει ένας σύγχρονος "Τσάβες" ή ένας Ευρωπαίος "Μαδούρο", ας πούμε...
Είναι δύο διαφορετικές θεωρίες. Αλλά έχουν κι ένα κοινό: Και οι δύο καταλήγουν στο συμπέρασμα πως ο Τσίπρας μπορεί να διαιωνίσει το καθεστώς του για αρκετά χρόνια!
Και προκαλούν στην καλύτερη περίπτωση αμηχανία και στη χειρότερη ηττοπάθεια στην αντιπολίτευση.
Τις θεωρίες αυτές τις ασπάζονται αρκετοί έντιμοι άνθρωποι, "δικοί" μας από κάθε άποψη, που βλέπουν τον Τσίπρα ως εξαιρετικά επιζήμιο και επικίνδυνο για τη χώρα. Και φοβούνται ειλικρινώς, ότι παρά τα τεράστια σφάλματά του και τα αδιέξοδα στα οποία οδήγησε, έχει ακόμα τη δυνατότητα να "μετεξελιχθεί" σε κάτι άλλο και να διαιωνίσει την εξουσία του...
Είναι απαραίτητο λοιπόν, να εξετάσουμε και τις δύο αυτές θεωρίες εξαντλητικά:
Πρώτον, δεν πρόκειται για "αναλύσεις" της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται μάλλον για εικασίεςσχετικά με τις προσωπικές προθέσεις του Τσίπρα.
"Δίκη προθέσεων" ονομάζεται αυτό. Είναι συνηθισμένο στην πολιτική. Αλλά ως "υποκατάστατο" ανάλυσης. ΔΕΝ είναι "ανάλυση" με την αυστηρή έννοια του όρου.
Δεύτερον, και οι δύο θεωρίες στηρίζονται σε κάποιες "αποχρώσες ενδείξεις" (circumstantial evidence) από την ως σήμερα πολιτική του Τσίπρα, και σε κάποιες υποθέσεις για την "ψυχοσύνθεση και τη συμπεριφορά των αριστερών".
Αλλά αυτό από μόνο του ΔΕΝ συνιστά "ανάλυση". Και κατά κανόνα μπορεί να οδηγήσει στα πιο λανθασμένα συμπεράσματα.
Η ανάλυση ξεκινά αντίστροφά. Όχι από εκείνα που, ενδεχομένως, θέλει ή "κατά βάθος επιδιώκει" να κάνει ο αντίπαλος. Αλλά από εκείνα που μπορεί!
Από τις "επιλογές" που πραγματικά διαθέτει, ανεξάρτητα από τις μύχιες σκέψεις του. Από το "αντικειμενικό περιβάλλον" στο οποίο βρίσκεται.
Μιλώντας για τις επιδιώξεις του καθένα, ανεξάρτητα από το πόσο ρεαλιστικές είναι, δεν κάνουμε ανάλυση...
"Δημοσιογραφικό ρεπορτάζ", πιθανότατα.
"Κουτσομπολιό", ίσως!
Ανάλυση, σίγουρα όχι...
Αν σας έλεγα ότι τώρα, στα 50 μου, επιδίωξή μου είναι να σπάσω το...
παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος ή στο ύψος ή στο άλμα επι κοντώ, πόσο σοβαρά θα καθίσετε να το συζητήσετε;
Καθόλου! Και θα έχετε δίκιο...
Γιατί;
Διότι (δεν με ξέρετε βέβαια, αλλά) είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο βρίσκεται εντελώς έξω από τη σφαίρα του ρεαλιστικού.
Εγώ μπορεί να το ήθελα διακαώς, ή να το σκεφτόμουνα,
αλλά απλούστατα ΔΕΝ το μπορώ με τίποτε!
Οι προθέσεις μου λοιπόν, θα ήταν εντελώς μη ρεαλιστικές...
Κι αυτό είναι εντελώς προφανές.
Το πρόβλημα είναι όταν οι προθέσεις που συζητάμε (για το τι θέλει ο Τσίπρας), είναι επίσης ΜΗ ρεαλιστικές, αλλά αυτό ΔΕΝ είναι και τόσο προφανές.
Ας τα δούμε, λοιπόν, ένα-ένα...
--Η "σοσιαλδημοκρατική στροφή", δηλαδή να γίνει ο Τσίπρας "σύγχρονος Αντρέας" είναι πέρα για πέρα ΜΗ εφικτή. (Όσο κι αν φάνηκε κάποια στιγμή να τον "πουσάρουν" κάποιοι σοσιαλιστές ηγέτες της Ευρώπης, που του χρόνου τέτοιον καιρό θα είναι σπίτι τους...).
Το 1981 ο Αντρέας είχε το "Χολαργό" να τυπώνει δραχμές κατά βούλησιν. Σήμερα δεν έχουμε δραχμή, δεν υπάρχει "Χολαργός", κι επί πλέον, έχουμε και Μνημόνιο, το τρίτο και χειρότερο στη σειρά, που επί πλέον δεν βγαίνει.
Η δυνατότητα "παροχών" με τις οποίες έκανε σταδιακά την "σοσιαλδημοκρατική στροφή" του ο Αντρέας, κι έφτιαξε το δικό του "κομματικό στρατό" τη δεκαετία του '80, απλώς σήμερα δεν υπάρχει!
Κι όταν δεν υπάρχουν περιθώρια "αναδιανομής", δεν υπάρχουν και περιθώρια για σοσιαλδημοκρατία!
Ακόμα, τη δεκαετία του '80 βρισκόταν σε άνοδο η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη (Μιτεράν στη Γαλλία, Γνονζάλες στην Ισπανία, Κράξι στην Ιταλία, και Ανδρέας στην Ελλάδα). Και φυσικά ο Ντελόρ αναλάμβανε την Ευρώπη, εγκαινίαζε τα ΜΟΠ (Μεσογειακά Προγράμματα) τα οποία ύστερα μετεξελίχθηκαν σε Κοινοτικά προγράμματα.
Μέχρι τις αρχές της περασμένης δεκαετίας η "αναδιανομή" λειτουργούσε ακόμα - και σε εθνικό και σε κοινοτικό επίπεδο - και τα Κεντροαριστερά-σοσιαλδημοκρατικά κυριαρχούσαν στην Ευρώπη.
Αυτό όμως άλλαξε. Οι συσχετισμοί ανατράπηκαν, τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα κυριαρχούν. Κι αυτά σήμερα απειλούνται από τα δεξιά τους. Όχι από τα αριστερά τους...
Οι τάσεις στην Ευρώπη άλλαξαν, σήμερα υπάρχει στροφή στο εθνικό επίπεδο, όχι στο κοινοτικό. Η "αναδιανομή" πλέον συρρικνώθηκε και εν πολλοίς εκμηδενίστηκε...
Σήμερα το κυρίαρχο πρόταγμα είναι η ανταγωνιστικότητα, όχι η αναδιανομή.
Όπως ύψιστο πρόταγμα είναι πλέον οι μεταρρυθμίσεις που φέρνουν ανταγωνιστικότητα, ενώ την ίδια στιγμή κόβονται συνεχώς οι αναδιανεμητικές "παροχές" του παρελθόντος.
Ακόμα και σοσιαλιστικές ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις (όπως του Ολάντ στη Γαλλία ή του Ρέντζι στην Ιταλία) έχουν προχωρήσει πολύ σκληρές μεταρρυθμίσεις ανταγωνιστικότητας κι έχουν ήδη βάλει βαθύ νυστέρι σε παροχές...
Κακή εποχή διάλεξε ο Τσίπρας για να γίνει "σοσιαλδημοκράτης"...
Η υπόθεση ότι ο Τσίπρας μπορεί να κάνει σήμερα ό,τι έκανε ο Αντρέας το 1981, απλώς είναι εκτός τόπου και χρόνου. Εντελώς, όμως...
Ας δούμε, όμως και την άλλη θεωρία:
--Ότι ο Τσίπρας θα προσπαθήσει να στήσει δικό του αυταρχικό-ολοκληρωτικό καθεστώς, στιλ Μαδούρο. Δηλαδή να κάνει στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του 2016, αυτό που θα έκανε ο... Ζαχαριάδης, αν κυριαρχούσε το 1949, σε μιαν άλλη Ελλάδα ισοπεδωμένη, σκληραγωγημένη και εντελώς διαφορετική τότε. Και μέσα σε μιαν άλλη, ψυχροπολεμική Ευρώπη τότε, ακόμα πιο διαφορετική από τη σημερινή...
Ή ό,τι έκανε ο Τσάβες στη Βενεζουέλα την περασμένη δεκαετία (και το συνεχίζει ο Μαδούρο σήμερα).
Αυτά κι αν είναι εκτός τόπου και χρόνου...
Πρώτον ο Τσάβες, (και μετέπειτα ο Μαδούρο) έλεγχαν το στρατό της χώρας απολύτως. Δεύτερον, η Βενεζουέλα είχε πετρέλαιο σε εποχές ανόδου της τιμής του διεθνώς. Και παρ' όλα αυτά σήμερα η χώρα τους έχει καταρρεύσει πλήρως.
Πολύ κακή στιγμή (και λάθος χώρα) θα διάλεγε ο Τσίπρας, αν προσπαθούσε σήμερα να γίνει ο Μαδούρο της Ελλάδας!
Τρίτον όλα αυτά προϋποθέτουν έξοδο από το ευρώ, σε συνθήκες διεθνούς απομόνωσης της Ελλάδας, πράγμα που θα οδηγούσε το βιωτικό επίπεδο του λαού εξήντα χρόνια πίσω μέσα σε μήνες!
Τέταρτον, θα οδηγούσε και σε φοβερή αιματοχυσία, σε εμφύλιο που δεν μπορεί να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ (γιατί πολύ απλά δεν έχει το... "Δημοκρατικό στρατό" που είχε ο Ζαχαριάδης, που επίσης ΔΕΝ κατάφερε να νικήσει τον τότε εμφύλιο!).
Οι σημερινοί ΣΥΡΙΖΑίοι είναι θρασύδειλοι και καλοζωϊσμένοι. Δεν έχουν τη σκληρότητα που είχε η ΚΚΕδικη Αριστερά στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 40. Δεν αντέχουν τέτοιες δοκιμασίες.
Ούτε η Ελλάδα τις αντέχει! Σε αντίθεση με την Ελλάδα που, αμέσως μετά την Κατοχή, ήταν και σκληραγωγημένη ως κοινωνία, και εξοικειωμένη με σκληρές κακουχίες και θάνατο...
Μπορεί στο υποσυνείδητο του Τσίπρα να υπάρχει το "απωθημένο" του ...Βελουχιώτη, αλλά ούτε το κόμμα του, ούτε η κοινωνία αντέχουν τέτοιες δοκιμασίες. Ούτε ο ίδιος φυσικά...
Η υπόθεση, λοιπόν, ότι ο Τσίπρας μπορεί να γίνει ο Ζαχαριάδης του 2016 ή ο Τσάβες της Ελλάδας, είναι επίσης εκτός τόπου και χρόνου.
Βεβαίως, υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Τσίρπας προσπάθησε να κάνει τόσο τη "σοσιαλδημοκρατική στροφή" που φοβούνται κάποιοι, όσο και να στήσει το δικό του "αυταρχικό καθεστώς" που φοβούνται κάποιοι άλλοι. Χωρίς αμφιβολία.
Αλλά οι προθέσεις, από μόνες τους, δεν αρκούν.
Και το να ταυτίζει κανείς στην πολιτική του τις προθέσεις με την πραγματικότητα είναι πασίγνωστο λάθος που έχει και όνομα: Λέγεται "βουλησιαρχία" στα ελληνικά (γνωστότερο και ως "βολονταρισμός")...
Όταν κάνεις αυτό το σφάλμα για λογαριασμό σου, δηλαδή όταν ταυτίζεις τις προθέσεις σου με την πραγματικότητα, οδηγεί σε λάθη "υπερβολικής επιθετικότητας". Και συνήθως απομονώνεσαι και χάνεις...
Όταν το κάνεις για λογαριασμό του αντιπάλου σου, δηλαδή όταν ταυτίζεις τις δικές του προθέσεις με την πραγματικότητα, οδηγεί σε παθητικότητα και μοιρολατρία. Και πάντα χάνεις!
Πάρτε για παράδειγμα την οικοδόμηση "αυταρχικού καθεστώτος".
Αυτό προϋποθέτει απόλυτο έλεγχο της ενημέρωσης και των μηχανισμών ασφαλείας...
Ο Τσίπρας προσπαθεί πράγματι να ελέγξει τα πάντα. Και το αποτέλεσμα είναι να στρέφονται σήμερα εναντίον του όλοι όσοι τον στήριξαν το Γενάρη του 2015. Γιατί όλοι οι "καναλάρχες" τον στήριξαν τότε!
Να στρέφονται εναντίον του εσχάτως, ακόμα κι όσοι τον στήριζαν μέχρι πριν λίγο. Δηλαδή να δημιουργεί περισσότερους εχθρούς παρά φίλους στο χώρο της ενημέρωσης.
Άσε που δεν θα ξεμπλέξει εύκολα με τις νομικές, συνταγματικές, επιχειρηματικές και ευρωπαϊκές ενστάσεις...
Για να μη μιλήσουμε για τις υπηρεσίες ασφαλείας και τη Δικαιοσύνη, που έρχονται σε ανοικτή... σύγκρουση (!) με το ΣΥΡΙΖΑ κάθε φορά που συλλαμβάνουν κάποιους "μπαχαλάκηδες" ή τρομοκράτες...
Τέλος, η Ευρώπη έχει γίνει πολύ πιο "άτεγκτη" πλέον σε θέματα ασφάλειας και τρομοκρατίας. Έχει ήδη ματώσει, και έχει μετακινηθεί σε πολιτικές "μηδενικής ανοχής"!
Αν ευθυγραμμιστεί μαζί τους ο Τσίπρας, τότε το "αριστερό παρακράτος" του θα στραφεί εναντίον του (ήδη συμβαίνει αυτό).
Αν πάλι ο Τσίπρας ανοικτά καλύψει το "αριστερό παρακράτος" του, τότε όλοι οι εταίροι θα στραφούν εναντίον του, θα του κόψουν την "τροφοδοσία" σε δανειακά κεφάλαια, από την οποία εξαρτάται. Δηλαδή, στην ουσία θα τον ανατρέψουν!
Σε σύγκρουση θα οδηγήσει, αιματοχυσία θα προκαλέσει και θα χάσει τραγικά (για τη χώρα, αλλά και για τον ίδιο)!
"Αποχρώσες ενδείξεις" λοιπόν, όντως υπάρχουν για τις μύχιες προθέσεις του Τσίπρα. Και ισχυρές μάλιστα...
Αλλά τίποτε απ' όλα αυτά δεν μπορεί να πετύχει. Μπορούν μόνο να βλάψουν, τα ταπεινώσουν, να διχάσουν και να αιματοκυλίσουν τη χώρα.
Αλλά οι επιδιώξεις του δεν πρόκειται να βγουν και ο ίδιος θα χάσει...
Τι συμβαίνει λοιπόν; Όλα είναι "καλά" για μας (και "σκοτεινά" για τον Τσίπρα);
Όχι ακριβώς: Το πρόβλημα είναι ότι ανάμεσα στους αντιπάλους του Τσίπρα υπάρχουν δύο θεωρίες που στην πραγματικότητα ερμηνεύουν το παρόν και το μέλλον, με όρους δανεισμένους από το παρελθόν!
Νομίζουν ότι έχουν να αντιμετωπίσουν ένα "Αντρέα" από τη δεκαετία του '80 ή ένα "Ζαχαριάδη" από τη δεκαετία του '40, ή ένα "Τσάβες" από τη Βενεζουέλα προ 15 ετών!
Θυμίζουν κάτι άκαπνους στρατηγούς, που προετοιμάζονται μια ζωή να πολεμήσουν (ξανά) τον... προηγούμενο πόλεμο!Και χάνουν φυσικά...
Το πραγματικά ανησυχητικό δεν είναι τι θέλει να κάνει ο Τσίπρας...
Δεν μπορεί να κάνει τίποτε απ' όσα ενδεχομένως ήθελε, δεν του βγαίνει τίποτε απ' όσα προσπάθησε...
Το ανησυχητικό είναι πως οι αντίπαλοί του ΔΕΝ το έχουν καταλάβει ακόμα! Και δυσκολεύονται να τον πολεμήσουν και να τον νικήσουν...
Το μόνο που μπορεί να κάνει ο Τσίπρας είναι να διασπάσει την αντιπολίτευση (για να κερδίσει κάποιο χρόνο).
Το προσπάθησε με την υπόθεση της απλής αναλογικής, αλλά δεν του βγήκε.
Ή να διασπάσει τη ΝΔ (για να συγκρατήσει τη δική του κατακόρυφη δημοσκοπική πτώση). Το προσπάθησε με την "υπόθεση Γεωργίου". Και πάλι δεν του βγαίνει. (Αν και η ΝΔ χρειάζεται να σκληρύνει την αντιπαράθεσή της και σ' αυτό).
Η λύση λοιπόν, στο πρόβλημα είναι σαν το... "αυγό" του Κολόμβου!
Να παραμείνει η αντιπολίτευση αρραγώς ενωμένη!
Να απομονωθούν από τώρα όλοι οι θύλακες πιθανών "αυτόμολων" προς τον εχθρό. Κι αυτό ήδη αρχίζει να συμβαίνει.
Να στιγματιστούν από τώρα, όσοι παίζουν ή μπορεί να παίξουν το "δούρειο ίππο" υπέρ του Τσίπρα στο χώρο της αντιπολίτευσης γενικότερα, ή της ΝΔ πιο συγκεκριμένα...
Και να ετοιμαστεί η ΝΔ να εκφράσει όλους εκείνους που θέλουν να φύγει ο Τσίπρας το ταχύτερο (ακόμα κι αν δεν συμφωνούν με το ένα ή το άλλο στοιχείο εξειδικευμένης πολιτικής).
Ο Τσίπρας έχει χάσει τόσο πολύ στον ιδιωτικό τομέα, στους αυτεπάγγελτους, στους συνταξιούχους και στους αγρότες, ενώ δεν αυξάνει τις δυνάμεις του στους δημοσίους υπαλλήλους, ώστε η δημοσκοπική του καθίζηση θα συνεχίζεται απρόσκοπτη ό,τι κι αν γίνει...
Χώρια που ό,τι κάνει δεν του βγαίνει...
Το φθινόπωρο θα τον πνίξουν, τα δημόσια έσοδα (που καταρρέουν, παρά τις αλχημείες), η λαϊκή κατακραυγή (από την αδυναμία του κόσμου να πληρώσει τους φόρους), τα νέα λουκέτα (που έρχονται), η αναζωπύρωση των μεταναστευτικών ροών (που άρχισε ήδη), η προοπτική του "κόφτη" (για την οποία μας προειδοποιούν ήδη) και η συνέχιση της δημοσκοπικής του καθίζησης (που τη νιώθουμε καθημερινά γύρω μας).
Η αντιπολίτευση απλώς οφείλει να πάψει να κάνει "δίκη προθέσεων", να φοβάται, να πολεμάει... "παλαιότερους πολέμους", να ομφαλοσκοπεί ή να διστάζει.
Να αντεπιτεθεί και να τον αναγκάσει να φύγει ή να παραδώσει!
Αυτό είναι το "προσκλητήριο" από το οποίο δενπερισσεύει κανείς.
Αλλά προσκλητήριο αγώνα διαρκείας! Μέχρι την τελική νίκη.
Και το οριστικό τέλος των αριστερών ιδεοληψιών (ΚΑΙ) στην Ελλάδα...
antinews.gr
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου