Ήδη από το 1989 τα πράγματα άλλαξαν ποιοτικά και ποσοτικά. Όχι αμέσως, αλλά σταδιακά. Η Γερμανία γιγαντώθηκε τόσο που να προκαλεί την ανοχή της Μεγάλης Βρετανίας. Η Νοτιοανατολική Ευρώπη και οι Ανατολικές Χώρες άλλαξαν στρατόπεδα. Η Γιουγκοσλαβία κατέρρευσε. Η Σοβιετική Ένωση επίσης. Η Παγκοσμιοποίηση ερήμωσε το βιομηχανικό τοπίο της Γαλλίας. Η ανταγωνιστικότητα της χώρας υπέστη ένα απίστευτο σοκ. Η μετάβαση της γαλλικής οικονομίας στον Cyber - Civilization είναι ένας Γολγοθάς. Η Γαλλία από μέρος της ατμομηχανής κατάντησε βαγόνι ενός αργόσυρτου ευρωπαϊκού συρμού. Η πολιτική της ηγεσία ακολούθησε μοιραία το «Τσουνάμι» της παρακμής. «Ποτέ δεν πιάσαμε τόσο πάτο όσο τώρα» παραμιλούσε γνωστός διανοούμενος αφουγκραζόμενος τα μηνύματα της προεκλογικής εκστρατείας που λήγει σε δύο εικοσιτετράωρα.
Σαν να μην έφθαναν όλα τα προηγούμενα, η Γαλλία από ένα στρατηγικό λάθος ολκής ενεπλάκη ελέω Σαρκοζί σε έναν πόλεμο στη Λιβύη ο οποίος επέτεινε την αντιπαράθεσή της με τη διεθνή «Τζιχάντ». Η ιστορική εμπλοκή της Γαλλίας στη Συρία και τον Λίβανο και οι παραδοσιακές σχέσεις της με το Λεβάντε ενίσχυσαν τις αντιθέσεις. Η Γαλλία εισήλθε στον εφιαλτικό κύκλο της διεθνούς τρομοκρατίας καταθέτοντας ένα τίμημα δυσανάλογο με το διεθνή της ρόλο. Στο εσωτερικό της, η κοινωνία δεν κατάφερε ποτέ να βρει ένα Modus Vivendi με τη μουσουλμανική της κοινότητα. Η τρίτη γενιά Γάλλων μουσουλμάνων από το Maghreb βρέθηκε ξεκρέμαστη, εκτός των τειχών, ξένη ανάμεσα στις λεωφόρους της χώρας που της «απένειμε» την ιδιότητα του Γάλλου πολίτη χωρίς να διασφαλίζει τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν. Εργασία, εκπαίδευση, πρόνοια, κοινωνική ισότητα, πολιτισμικός αυτοπροσδιορισμός. Η Γαλλία διαμόρφωσε γκέτο, όχι μόνο χωροταξικά αλλά και κοινωνικά, ψυχολογικά, οικονομικά, πολιτισμικά. Αργά ή γρήγορα τα «χαμίνια» των συνοικιών θα κατέληγαν στις φυλακές ανηλίκων, αργότερα των ενηλίκων. Στην αρχή ήταν το μικροέγκλημα. Μετά η διακίνηση. Τέλος η επαφή με τους «μουλάδες» των γαλλικών φυλακών. Η «Τζιχάντ» προσέφερε στα χαμίνια μία ταυτότητα. Η βία μία διέξοδο. Ο Θεός μια νέα αναφορά.
Είναι η πρώτη φορά στην πρόσφατη πολιτική ιστορία της Γαλλίας που τρία εικοσιτετράωρα πριν από τις προεδρικές εκλογές τέσσερις υποψήφιοι συγκεντρώνουν ποσοστά που κινούνται εντός του στατιστικού λάθους. Προσοχή, ο πρώτος από τον τελευταίο αγγίζουν ποσοστά εντός στατιστικού λάθους. Ο Μακρόν με 22%, η Λεπέν με 21,5% ο Μελανσόν με 19,5% και ο Φιγιόν με 19%. Ο μόνος απών από την τετράδα και μάλλον ο μόνος σίγουρος για το ποσοστό του, είναι ο πέμπτος της παρέας, ο σοσιαλιστής Αμόν, που παρακολουθεί τα τρένα να περνούν και την ιστορική γαλλική σοσιαλδημοκρατία να αποσυντίθεται. Είναι αυτός που θα κλείσει τον ιστορικό κύκλο που άνοιξε με το Συνέδριο του Epinay για να συνεχίσει με το θρίαμβο του 1981 και την περίοδο Μιτεράν.
Η κατάταξη των υποψηφίων στις δημοσκοπήσεις καθορίζουν ένα και μόνο ένα συμπέρασμα. Το θηριώδες ποσοστό των αναποφάσιστων που πλησιάζει το 30% θα διαμορφώσει το πολιτικό τοπίο, αν όχι την έκπληξη. Φυσιολογικά στον 2ο γύρο κατά το γαλλικό σύστημα θα αναμετρηθούν ένας κεντρώος, ο Μακρόν, με μία ακροδεξιά τη Λε Πεν. Φυσιολογικά. Αν ισχύσει αυτό το σενάριο, η επόμενη ημέρα θα βρει τη Γαλλία με ένα συμπαγές 35-39% ακροδεξιάς ψήφου και με αυτή την πραγματικότητα η γαλλική κοινωνία θα πορευτεί στο άμεσο μέλλον. Με αυτό το ποσοστό θα αντιμετωπίσει τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. Με αυτόν το εφιάλτη θα κάνει τους πολιτικούς υπολογισμούς της. Ναι. Η Μαρίν Λεπέν δεν θα εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας. Θα αναδειχθεί ωστόσο σε έναν εφιαλτικό εταίρο του γαλλικού πολιτικού συστήματος. Κάπως έτσι άρχισαν όλοι οι φασισμοί στον 20ό αιώνα. Όλοι ξέρουμε πώς κατέληξαν.
Αν αυτές οι προεδρικές εκλογές είναι κομβικού χαρακτήρα για τη Γαλλία, είναι συνάμα και κρίσιμου χαρακτήρα για την Ευρώπη. Είναι δραματική η αξονική τομογραφία της γαλλικής κοινωνίας. Τέσσερις στους δέκα Γάλλους πολίτες επιθυμούν την έξοδο από το ευρώ, χωρίς να γνωρίζει ούτε τις επιπτώσεις ούτε και τις προϋποθέσεις. Απληροφόρητος, παθολογικά ψεκασμένος και αυτός, παρασύρεται από το ρεύμα του εθνικολαϊκισμού, ακολουθεί τις διαθέσεις του βρετανικού ελεκτοράτου με τον Φάραντζ, «Τραμπίζει» αφόρητα και εγκαταλείπει, ο Γάλλος πολίτης, τον εαυτό του στην δίνη του σκοταδισμού. Αυτό είναι το 40% που επηρεάζει η Μαρίν Λεπέν.
Ο φυσιολογικός θάνατος της 5ης Δημοκρατίας
Δεν περίμενε κανείς τον «αριστερό» Μελανσόν για να θέσει ζήτημα ολοκλήρωσης του κύκλου της 5ης Δημοκρατίας. Όλες οι ενδείξεις είναι εκεί για να πείσουν και τον πλέον αφελή παρατηρητή. Το δημιούργημα του Ντε Γκολ, δημιούργημα αναγκαστικό και ιστορικά εκβιαστικό λόγω της κρίσης στην Αλγερία στα τέλη της δεκαετίας του ’50, έφαγε τα ψωμιά του. Το πολιτικό τοπίο στην Γαλλία, τα παραδοσιακά κόμματα, ο συνδικαλισμός, ο τρόπος δραστηριοποίησης του επιχειρηματικού κόσμου, η εκπαίδευση, η αγορά εργασίας, οι διεθνείς οικονομικές σχέσεις, ο κόσμος των νέων τεχνολογιών, ο ανταγωνισμός, όλα έχουν αλλάξει.
Είναι φανερό πώς η χώρα έχει άμεση ανάγκη συνταγματικών αλλαγών με επίκεντρο την «πρωθυπουργοποίηση» του πολιτικού συστήματος, τη μείωση των υπερεξουσιών των Ηλισσίων Πεδίων, την ενίσχυση της Εθνοσυνέλευσης και τον εκσυγχρονισμό του θεσμού της Γερουσίας. Η Γαλλία αποπνέει πια ένα θεσμικό συντηρητισμό που δεν συνάδει με τις επιταγές του παγκόσμιου τοπίου. Εξυπηρετεί μόνον, και αυτό είναι ενδεικτικό, τις απόψεις και τον επαρχιωτισμό της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν και βεβαίως του «Βαθέος Κράτους».
Στην τελική ευθεία
Μετά την Ολλανδία, οι εκλογές στη Γαλλία είναι το επόμενο πολιτικό ραντεβού. Έπονται η Μεγάλη Βρετανία τον Ιούνιο και η Γερμανία στα τέλη Σεπτεμβρίου. Οι επόμενοι συσχετισμοί στο Παρίσι, το Λονδίνο και το Βερολίνο θεωρητικά θα διαμορφώσουν το πλαίσιο εντός του οποίου θα εξελιχθεί το μεγάλο debate περί ενδο-ευρωπαϊκών σχέσεων αλλά και εκείνων της γηραιάς ηπείρου με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία σε πρώτο επίπεδο, Ευρώπης και Ισλάμ και Ευρώπη Κίνας στη συνέχεια. Αντιλαμβάνεται ο καθένας το πόσο σημαντική θα είναι η επόμενη περίοδος αλλά και το τι διακυβεύεται.
Ο μέσος γάλλος ψηφοφόρος προφανώς και δεν συμμετέχει σε αυτό τον προβληματισμό. Ισοπεδωμένος από μία σκληρή οικονομική πραγματικότητα, αντιλαμβάνεται στην καλύτερη περίπτωση την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στη συνοικία του ή έστω στην περιφέρειά του. Κάπως έτσι συμπεριφέρεται πια το σύνολο των ευρωπαίων ψηφοφόρων ακολουθώντας το δρόμο που χάραξε ο μέσος εκλογέας της Οκλαχόμα.
ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου