Το σημερινό Eurogroup είναι κομβικό. Όχι μόνο για το τι θα αποφασίσουν οι θεσμοί αλλά για το πού βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με το κόμμα που τον Ιανουάριο του 2015 αναλάμβανε την εξουσία. Μια μικρή αναδρομή.
Η μεγάλη υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το σκίσιμο των μνημονίων. Η κατάργηση κάθε υποχρέωσης της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές της. Αρχικά η κατάργηση είχε παρουσιαστεί σαν μια σύντομη τελετή. Ο Τσίπρας θα πέρναγε ένα νόμο και ένα άρθρο, μετά θα πήγαινε σε κάποιο ιερό τόπο, ας πούμε το προαύλιο της ΕΡΤ και υπό την συνοδεία των μουσικών συνόλων θα έσκιζε ένα μεγάλο πάκο από χαρτιά. Τελικά δεν έσκισε ούτε βρεγμένη εφημερίδα.
Το μεγάλο σκίσιμο του μνημονίου βασιζόταν σε ένα σκεπτικό. Αφού η Ελλάδα δανείζεται για να πληρώνει τις υποχρεώσεις από το χρέος, αν σταματήσει να αναγνωρίζει το χρέος δεν θα χρειάζεται να δανείζεται. Η λογική μπορεί να μην έδωσε αποτελέσματα αλλά χάρισε γέλιο. Με την επιτροπή της Ζωής που αποφάνθηκε ότι το χρέος είναι «παράνομο, μη νόμιμο, απεχθές, επονείδιστο, μη βιώσιμο». Σε αυτό το σημείο αν οι Ευρωπαίοι είχαν χιούμορ θα είχαν κάνει και αυτοί μια επιτροπή που θα αποφαινόταν ότι το χρέος είναι «νόμιμο, ελκυστικό και υγιεινό». Δεν είχαν. 'Επαρδον την επιτροπή της Ζωής και συνέχισαν τις απαιτήσεις για την εφαρμογή του μνημόνιο. Χωρίς μάλιστα βοήθειες.
Από την Συμμαχία του Νότου, μέχρι τους Ποδέμος, τον Πέπε Γκρίλο, τον Πούτιν, τη Βενεζουέλα του Μαδούρο, το Ιράν των Αγιατολάχ και το Αζερμπαϊτζάν του Αλίγιεφ, το μόνο που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια μετατόπιση σπονδύλων στη μέση του Λαφαζάνη από την υπόκλιση στον Αλεξέι Μίλερ της Gazprom. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε το ρεκόρ να είναι σίγουρος ότι σε κάθε ψηφοφορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αν πει ΝΑΙ όλοι οι άλλοι θα πουν ΟΧΙ και το αντίστροφο.
Στα οικονομικά της καθημερινότητας ο ΣΥΡΙΖΑ επέβαλε τα capital controls, βάζοντας την οικονομία σε ψυχολογία κρίσης. Μείωσε τις συντάξεις, ανέβασε τους εμμέσους φόρους και με τους άμεσους διάλυσε τη μεσαία τάξη των 1.500-3.000 ευρώ μηνιαίως. Με την υπερφορολόγηση εξάντλησε τις δυνατότητες αποπληρωμής των φόρων, δημιουργώντας ένα λαό χρεωστών στο κράτος. Κατέβασε την ανεργία, μειώνοντας όμως το βασικό μισθό σε σημείο που δεν είχαν διανοηθεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις και κάνοντας τα στραβά μάτια στις παρανομίες των εργοδοτών στις χαμηλά αμειβόμενες δουλειές.
Το μέλλον σχεδιάζει ο Γαβρόγλου, το λόγο εκφέρει ο Πολάκης και την ασφάλεια εγγυάται ο Τόσκας. Ο οποίος έγινε ο πολιτικός που αναγνώρισε de facto το ανεξάρτητο κράτος του Εξαρχιστάν. Με σύνορα τη Σόλωνος και την Πατησίων, με οχήματα του εχθρού αφού τα τρόλεϊ πυρπολούνται τα βράδια και για δημόσια υπηρεσία το αντιεξουσιαστικό ΚΕΠ - container στη μέση της πλατείας.
Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ το μόνο εχθρό που αναγνωρίζει είναι η λογική. Σε χθεσινή συνέντευξή του στην Le Monde, ο Αλέξης Τσίπρας στις μεταρρυθμίσεις περιλάμβανε «τη μεταρρύθμιση του ΦΠΑ», «την αποπολιτικοποίηση της δημόσιας διοίκησης» και «την καταπολέμηση της διαφθοράς». Αν μεταρρύθμιση είναι η αύξηση του ΦΠΑ και η αποπολιτικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, για το γραφείο πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη είναι δικαιολογημένος. Όπως δικαιολογημένος είναι αν πιστεύει ότι ο λόγος του είναι αρκετός για να φέρει επενδύσεις. Και όχι η πραγματικότητα, όπου οι βουλευτές του κόμματος του πολεμάνε την επένδυση στο Ελληνικό έχοντας ανακαλύψει από αρχαιολογικά ευρήματα μέχρι τροπικά δάση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε βέβαια και καλά. Το σύμφωνο συμβίωσης. Ακούγεται λίγο για μια κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία δύο και κάτι χρόνια αλλά πολύ αν σκεφτεί κάποιος για ποια κυβέρνηση μιλάμε.
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου