Τα αποτελέσματα του στρεβλού επιχειρείν με τα φαρμακεία

Εξοργιστικές είναι οι εικόνες που μεταδίδονται στα τηλεοπτικά δίκτυα από την κατάσταση που επικρατεί στα φαρμακεία της χώρας, εξαιτίας του μπάχαλου που έχει δημιουργηθεί, και το οποίο φυσικά πληρώνουν τελικά οι ασθενείς και όποιοι άλλοι χρειάζονται φάρμακα και κανένας άλλος. Ας δούμε την επιχειρηματολογία.
Το μόνο βέβαιο είναι, ότι ο κόσμος δεν χρωστάει απολύτως τίποτε να ταλαιπωρείται με βάναυσο τρόπο, με τον κάθε συνδικαλιστή που επιχειρεί να προασπίσει τα συμφέροντα του κλάδου ή της συντεχνίας που εκπροσωπεί, αφού αυτή είναι η κατάσταση στη χώρα, ακόμα κι αν αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα.
Όλα αυτά είναι απότοκο της απουσίας κοινής λογικής από τον δημόσιο διάλογο. Εάν κάτι συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη κι εδώ ο κάθε συνδικαλιστής λέει τα δικά του επιμένοντας να αρνείται να ακολουθήσει αυτό που ισχύει χωρίς πρόβλημα στις άλλες χώρες της Ένωσης… μαντέψτε ποιος έχει άδικο.

Το να αποδεχθούν όλοι πως πρέπει να πραγματοποιηθούν αλλαγές και να επιχειρήσουν να τροποποιηθούν κάποια επιμέρους ζητήματα που θα οδηγούσαν σε ομαλότερη προσαρμογή, είναι εκ των ων ουκ άνευ ελάχιστη προϋπόθεση για να συνεννοηθούμε ως κοινωνία. Δεν είναι δυνατόν όσοι έχουν ζήσει σε άλλες χώρες της ΕΕ να έχουν δει ένα σύστημα που δουλεύει και να διαπιστώνουν εδώ τέτοιες αντιδράσεις με όλους όσοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα υγείας ανυπεράσπιστους αιχμαλώτους.
Το μόνο βέβαιο είναι, ότι οποιοσδήποτε επαγγελματικός κλάδος δεν δικαιούται να κρατά ομήρους ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, μεγάλης ηλικίας ανθρώπους, αλλά και
μικρά παιδιά, μεσήλικες, όλη την κοινωνία επί της ουσίας, για να διεκδικήσει αυτό που θεωρεί ότι δικαιούται. Είναι απαράδεκτο, στρέβλωση της δημοκρατίας και αν υπήρχε κράτος θα δινόταν ελάχιστη προθεσμία, θα επιστρατεύονταν άπαντες, αλλιώς θα έχαναν την άδεια τους. Διότι η επίκληση της «δημοκρατίας» και του δικαιώματος στην απεργία έχει κάποια προβλήματα στην περίπτωση αυτή.

Εάν θέλουμε να λέμε ότι διαθέτουμε κράτος, δεν μπορεί να ζουν μέσα στην αγωνία οι πολίτες για το αν θα βρουν το φάρμακο που σε κάποιες περιπτώσεις θα σώσει την ίδια τους τη ζωή και να το συζητάμε ακόμα. Από τη μία φωνασκούν ότι το φάρμακο δεν είναι απλό εμπόριο, αλλά κοινωνικό αγαθό, όμως για να περιφρουρήσουμε τα «κεκτημένα», κρατάμε ομήρους τους πελάτες – ασθενείς, δηλαδή την κοινωνία, επικαλούμενοι το «δικαίωμα στην απεργία», επειδή έτσι βολεύει.

Μήπως θα ήθελε να απαντήσει κανείς σε πόσες οικονομικές δραστηριότητες υπάρχει καθορισμένο με νόμο ποσοστό κέρδους; Τι είδους επιχειρηματική δραστηριότητα είναι αυτή; Που είναι ο ανταγωνισμός; Γιατί οι υπόλοιποι του ιδιωτικού τομέα να μην απολαμβάνουν παρόμοιες συνθήκες; Μήπως διότι θα ήταν η απόλυτη στρέβλωση της αγοράς, μια κερδοσκοπική επιχειρηματική δραστηριότητα να προσπαθούν να την ενδύσουν με τον «μανδύα» της κοινωνικής προσφοράς (όχι ότι δεν προσφέρουν, ειδικά πολλοί φιλότιμοι ως άνθρωποι φαρμακοποιοί, για να μην παρεξηγούμαστε), ώστε να συνεχίσουν να απολαμβάνουν προνομιακό καθεστώς, σε βάρος ακόμα και των νέων συναδέλφων τους που ανακαλύπτουν πως η αγορά είναι κλειστή… επειδή έτσι μας αρέσει;

Γιατί π.χ. επιτρέπεται να ανοίξει δίπλα σε ένα χρωματοπωλείο… ένα άλλο χρωματοπωλείο, ενώ στα φαρμακεία πρέπει να είναι κάμποσα μέτρα μακριά; Τι χρησιμότητα έχει αυτός ο προστατευτισμός; Μήπως για να πηγαίνει «σόι το βασίλειο» και να περνάει η «σίγουρη δουλίτσα» από γενιά σε γενιά, σε βάρος των μη προνομιούχων; Τι σόι κοινωνική Δικαιοσύνη είναι αυτή; Γιατί στη μια περίπτωση ισχύει το επιχείρημα ότι μια από τις δυο επιχειρήσεις θα εξοντωθεί και θα κλείσει και στην άλλη όχι;
Τα πράγματα είναι απλά και περιγράφονται με τον έναν από τους δυο κάτωθι τρόπους:
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΡΩΤΗ: Το φάρμακο δεν είναι εμπόριο αλλά κοινωνικό αγαθό. Αν αυτό γίνει αποδεκτό τότε θα πρέπει να εξασφαλίζεται η συνεχής και σε επαρκέστατα επίπεδα λειτουργία των σημείων πώλησής τους 24 ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα, 365 ημέρες τον χρόνο, με το ελάχιστο δυνατό κόστος για τον καταναλωτή και κατά συνέπεια, τη συμπίεση του ποσοστού κέρδους τόσο του παραγωγού (τα ασφαλή και απολύτως ελεγμένα γεννόσημα βοηθούν σε αυτή την κατεύθυνση), όσο και των εμπλεκόμενων στη διανομή και την πώληση του.
ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Το φάρμακο είναι εμπόριο αλλά απαιτείται η πρόσβαση όλων σε αυτό. Σε αυτή την περίπτωση μόνο ο ανταγωνισμός μεταξύ όλων των εμπλεκομένων στην παραγωγή, διακίνηση και εμπορία μπορεί να συμπιέσει τις τιμές, οι οποίες δεν θα πρέπει να ορίζονται από το κράτος. Να είναι δυνατό, σε όποιον θέλει, να προσφέρει (τονίζουμε τη λέξη) τα προϊόντα που διακινούνται από τα φαρμακεία φθηνότερα. Και σίγουρα όσα δεν είναι αυστηρώς φαρμακευτικά, να μπορούν και άλλοι να τα πωλούν (π.χ. σούπερ μάρκετ, πάθαμε τίποτε που πωλούνται εκεί τα βρεφικά γάλατα, ή μήπως ακρίβυναν οι τιμές;). Σκληρό, άβολο, αλλά αδήριτη πραγματικότητα. Φυσικά, από την άλλη πλευρά το κράτος θα πρέπει να καλύπτει τις ανάγκες τουλάχιστον αυτών που δεν διαθέτουν τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους για να προμηθευτούν τα φάρμακα που χρειάζονται.

Η ελληνική κατάσταση ως συνήθως αποτελεί άλλη μία κρατικοδίαιτη καπιταλιστική πρωτοτυπία. Η παραγωγή, διακίνηση και εμπορία είναι αυστηρά ρυθμιζόμενη από το κράτος (ακόμη και σε ό,τι αφορά το ωράριο, σου απαγορεύει δηλαδή να ανοίξεις όποτε θέλεις ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ φαρμακείο), με το κάθε μέρος να επιδιώκει (φυσικά) μεγιστοποίηση του κέρδους του και επίσης όπως έχει δείξει η εμπειρία, τη μεταβίβαση του κόστους στον παραδοσιακό μεγάλο και βολικά «αφελή» πελάτη, το δημόσιο, το οποίο στη συνέχεια μετακυλύει το συνεχώς αυξανόμενο κόστος στον φορολογούμενο.
Και αυτό το αποδεχόμαστε, ανεχόμενοι τον οποιονδήποτε να λειτουργεί σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Όμως, η κατάσταση αυτή είναι που χρεοκόπησε τα ασφαλιστικά ταμεία. Το αδηφάγο τέρας – σύστημα που δημιουργήθηκε και τους είχε όλους ικανοποιημένους (όσο η χώρα μπορούσε να δανείζεται συνεχώς για να καλύπτει τα ελλείμματα), εκτός από τον πελάτη-φορολογούμενο που τώρα πληρώνει τον λογαριασμό.

Πόσα ήταν τα τελευταία χρόνια τα ρεπορτάζ για κυκλώματα που είτε αποσπούσαν κουπόνια φαρμάκων, τα συνταγογραφούσαν και τα ασφαλιστικά ταμεία πλήρωναν τα «σπασμένα» καταβάλλοντας χρήματα για φάρμακα που ποτέ δεν γιάτρεψαν κανέναν; Μήπως θυμόμαστε για τα πηγάδια–φαρμακαποθήκες; Και δεν χρειαζόταν καν να είσαι… μέλος κυκλώματος για να το κάνεις.

Άρα, όλοι όσοι έπαιξαν έναν ρόλο με τις… μικρές του δυνάμεις ο καθείς, ας το σκεφτούν πιο ψύχραιμα κι ας αποφύγουν τις ακρότητες. Όποιος σέβεται τουλάχιστον τον εαυτό του. Ποιος τα έκανε αυτά; Είναι γνωστό. Ποιος τα πλήρωσε; Το κράτος, μέσω της φορολογίας, δηλαδή ο κοσμάκης κι επειδή αυτή δεν επαρκούσε από ένα σημείο και πέρα, κατέρρευσαν τα ταμεία. Το φάρμακο είτε είναι κοινωνικό αγαθό και το κέρδος ελαχιστοποιείται για όλους τους εμπλεκόμενους σε αυτό, είτε εμπόριο, οπότε μόνο ο εξοντωτικός ανταγωνισμός μειώνει τις τιμές.
Επίσης, επιχειρηματική δραστηριότητα με καθορισμένο ποσοστό κέρδους (που με βάση τα όσα έχουν δει όλα αυτά τα χρόνια το φως της δημοσιότητας κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο είναι) με ταυτόχρονη απαγόρευση σε άλλους να πωλούν ομοειδή προϊόντα ώστε να πωλούνται στο ανώτατο επιτρεπόμενο ποσοστό κέρδους πλήττοντας τον καταναλωτή, χωρίς ανταγωνισμό, αλλά και ταυτόχρονο χαρακτηρισμό του αντικειμένου της δραστηριότητας ως «κοινωνικό αγαθό» είναι ελληνικός αυτοκαταστροφικός παραλογισμός.

http://www.defence-point.gr


Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK