Η μηχανή προπαγάνδας του ρώσου ηγέτη προσελκύει όλα τα είδη εξτρεμιστικών κινημάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, σχολιάζει ο Richard Herzinger στην Die Welt...
Στην πραγματικότητα, το Κρεμλίνο διατηρεί άριστες σχέσεις με ακροδεξιές ομάδες σε αυτά τα ίδια τα κράτη. Από το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία ως το βελγικό Vlaams Belang και το νεοναζιστικό, αντισημιτικό Jobbik στην Ουγγαρία, όλα βρίσκονται σταθερά στο πλευρό της Ρωσίας κατά την κρίση της Ουκρανίας. Και ο Πούτιν αποδεικνύει πώς να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά, και εντελώς χωρίς ενδοιασμούς, την εθνικιστική πολιτική έναντι στις μισητές υπερεθνικές δυνάμεις όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Επιπλέον, ο Ρώσος ηγέτης παρουσιάζεται ο ίδιος ως προστάτης της «χριστιανικής Δύσης», απέναντι από την Ανατολική «ανηθικότητα». Η πολιτική προσάρτηση του Πούτιν στο όνομα της διεκδίκησης μιας ρωσικής επικράτειας ακολουθεί στενά την ιδεολογία του «νέο-ευρασιανισμού» που αναπτύχθηκε από την «εθνικιστή Μπολσεβίκο» Αλεξάντρ Ντούγκιν. Η θεωρία αυτή εμπνέεται άμεσα από τις εθνοτικές και εθνικιστικές ιδέες της «Νέας Δεξιάς» της Δυτικής Ευρώπης –μιας εξτρεμιστικής σχολής σκέψης που ξεκίνησε στη δεκαετία του 1970, βρίσκοντας τις βάσεις της στις παραδόσεις της «Συντηρητικής Επανάστασης» της Γερμανικής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ονειρευόταν μια συμμαχία μεταξύ γερμανικού εθνικισμού και μπολσεβικισμού - ένα είδος εθνικιστικής εξέγερσης εναντίον των πλεονεκτημάτων του Δυτικού φιλελευθερισμού και του οικουμενισμού.
Ένωση ακραίων δυνάμεων κατά της Δύσης
Ο συνδυασμός φιλοδοξίας, εθνικισμού και αναγέννησης του σοβιετικού πολιτισμού του Πούτιν δείχνει πώς το παλιό όνειρο της αριστεράς και της δεξιάς που ενώνουν τις δυνάμεις τους ενάντια στη Δύση γίνεται πραγματικότητα. Ακόμη και οι περιθωριακοί ακροδεξιοί εξτρεμιστές της
Δυτικής Ευρώπης ακολουθούν το παράδειγμα, νιώθοντας την ευκαιρία να πετύχουν το στόχο τους για «επανεθνικοποίηση» της Ευρώπης - αυτή τη φορά με την πολιτική και ιδεολογική υποστήριξη μιας μεγάλης δύναμης.
Το δεξιό Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας (NPD) θέλει πολύ να ακολουθήσει αυτή τη μόδα.Αυτό θα μπορούσε να είναι μια πηγή καταστροφής, αφού δημιουργήθηκαν δεσμοί πέρυσι με το ριζοσπαστικό και εθνικιστικό κόμμα Σβόμποντα στην Ουκρανία. Αλλά η ομάδα είναι πλέον σημαντικά υπέρ της ΕΕ, πηγαίνοντας προς την φιλοδυτική ουκρανική προσωρινή κυβέρνηση, μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Γιανουκόβιτς τον Φεβρουάριο.
Δείχνοντας ψεύτικο σεβασμό στην «εθνική ταυτότητα και την εθνική κυριαρχία» της Ουκρανίας, οι ηγέτες του NPD έπρεπε να ξεγλιστρήσουν από τον δεσμό αυτό, μόνο και μόνο για να μιλήσουν ακόμη πιο έντονα εναντίον της ουκρανικής ένταξης στην ΕΕ –και το ΝΑΤΟ. «Μια πνευματική και εθνική αναγέννηση της Ευρώπης μπορεί να οικοδομηθεί μόνο στη βάση της ισχυρής ρωσο- γερμανικής φιλίας», επέμειναν. Το NPD έχει επηρεαστεί ανεπιφύλακτα από τη ρωσική γραμμή προπαγάνδας. Επικρίνει πλέον ως «εγκληματίες» τους συμμετέχοντες στο «παράνομο» ουκρανικό καθεστώς και καταδικάζει τη «στρατηγική κλιμάκωσης της Δύσης». Αποκαλείται πλέον «Κόμμα Ειρήνης 2014», βασιζόμενο στον διαδεδομένο φόβο του πολέμου στη Γερμανία.
Ανακοινώνοντας ένα «συνολικό, νέο γερμανικό κίνημα αντιπολίτευσης», το NPD θέλει να γίνει αντιληπτό ως μια «αξιοπρεπής, αλλά ορατή» δύναμη. Η ταραχή τους ενάντια στην «πολιτική πολέμου του ΝΑΤΟ» είναι πραγματικά αρκετά δυσδιάκριτη σε σχέση με την παλιά αριστερή «αντι-ιμπεριαλιστική» στάση. Η αφοσίωση στη Μόσχα δεν επηρεάστηκε ποτέ από την κατάρρευση του σοβιετικού κομμουνισμού.
«Στην ίδια βάρκα» με τον Πούτιν
Η διπλή «εθνικιστική και μπολσεβίκικη» γραμμή του Πούτιν καθιστά δυνατό τόσο για τους φασίστες όσο και για τους αντιφασίστες να ταυτίζονται με την προπαγάνδα του. Το Αριστερό κόμμα της Γερμανίας συχνά αρέσκεται να αυτοαποκαλείται η αιχμή του δόρατος στον αγώνα κατά των «ακροδεξιών και δεξιών λαϊκίστικων κομμάτων», αλλά όταν πρόκειται για τον Πούτιν, είναι όλοι στην ίδια βάρκα.
Φυσικά, η αριστερά δεν λαμβάνει καμία πλευρά στην κρίση της Ουκρανίας - ρητορικά. Στο τέλος, αντιτίθεται σε κάθε προσπάθεια της Δύσης να σταματήσει τη ρωσική πολιτική προσάρτηση. Ο απώτερος στόχος παραμένει η διάλυση των δυτικών συμμαχιών. Η ΕΕ, σύμφωνα με την γερμανίδα αριστερή πολιτικό Κάτια Κίπινγκ, θα πρέπει να υιοθετήσει «το ρόλο μιας αδέσμευτης δύναμης» και να απαγκιστρωθεί «από την πιστή υποτέλειά της στις Ηνωμένες Πολιτείες».
Αυτή η νέα προοπτική ουδετερότητας είναι ελκυστική στο πλαίσιο της κρίσης της Ουκρανίας, όχι μόνο για τους εξτρεμιστές, αλλά και για εκείνους στο μεσαίο χώρο του πολιτικού φάσματος. Ωστόσο, δεν είναι ακριβές να βάζουμε στο ίδιο καζάνι τους μετριοπαθείς που έχουν μια συγκεκριμένη «κατανόηση» της στρατηγικής του Πούτιν όμως εξακολουθούν να πιστεύουν στη δημοκρατία, με εκείνους που ενστερνίζονται τις εξτρεμιστικές ιδεολογίες.
Αυτοί οι άνθρωποι στη μέση θα πρέπει, όμως, να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή σε ένα γεγονός. Ο Πούτιν δεν έχει μόνο «νηφάλιες» γεωπολιτικές απαιτήσεις – «μαγειρεύει» τώρα και μια νέα ιδεολογία που όχι μόνο επιβάλλει τη συμμόρφωση στη ρωσική κοινωνία, αλλά και πυροδοτεί τις αντιδημοκρατικές δυνάμεις στη Δύση.
Η ρωσική προπαγάνδα προσπαθεί να μεταμορφώσει τις αυταρχικές πολιτικές σε ευγενή κίνητρα. Ο Πούτιν χρησιμοποιεί την επέτειο από το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου για να συγκρίνει την τρέχουσα εκστρατεία προσάρτησής του με τον αγώνα ενάντια στη ναζιστική βαρβαρότητα. Σε αυτό το πλαίσιο ψηφίστηκε και η ρωσική νομοθεσία που τιμωρεί την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Η απόφαση αυτή θα ήταν μια ευπρόσδεκτη ιδέα για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού, αν ο ίδιος νόμος δεν απαγόρευε επίσης και τις «λάθος αναπαραστάσεις του ρόλου της Σοβιετικής Ένωσης στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο». Αυτό ανοίγει την πόρτα για ακύρωση κάθε φωνής που επικρίνει τον μύθο του Σοβιετικού αντιφασισμού.
http://www.welt.de/debatte/kommentare/article127739762/In-Europa-bilden-sich-ueble-Buendnisse-fuer-Putin.html
Μοιραστείτε
Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου